Επεισόδιο 6: Το φινάλε: πανικός, πουλιά και δόσεις υπερδύναμης
Δευτέρα, 13/10/2025
Η μαγεία της ΔΕΠΥ
Η ΔΕΠΥ της Ίρις αποδεικνύει ότι το χάος μπορεί να γίνει δύναμη. Όλα τα “λάθη”, οι μουτζούρες και οι αποτυχίες, μετατρέπονται σε μαθήματα και σε προσωπική υπερδύναμη.
Survival kit για παιδιά
- Χρησιμοποίησε τη φαντασία σου για να δεις λύσεις σε διαφορετικές γωνίες.
- Χαμογέλα με τα λάθη σου — μπορεί να σου δείξουν τον δρόμο.
- Καταγράφεις σε doodles και χρώματα ό,τι σου φαίνεται “χαοτικό”, θα δεις ότι έχει νόημα.
Tips για γονείς
- Υποστηρίξτε το παιδί να βλέπει την ΔΕΠΥ σαν πλεονέκτημα και όχι εμπόδιο.
- Αναγνωρίστε τη δημιουργικότητα πίσω από το “χαοτικό” μυαλό.
- Μιλήστε με το παιδί για τεχνικές οργάνωσης που σέβονται τον δικό του τρόπο σκέψης.
Οι μέρες πέρασαν, το καλοκαίρι πλησίαζε, και εγώ καθόμουν στο κρεβάτι μου, κοιτώντας το ταβάνι σαν να έβλεπα
trailer από όλη τη σεζόν “Ίρις — ΔΕΠΥ edition”.
Του χρόνου έρχεται η τελευταία σεζόν της σειράς που λέγεται “σχολείο”. Όχι ότι θα μου λείψει ιδιαίτερα.
«Λοιπόν,» σκέφτηκα, «αρκετά με τη drama queen φάση. Ήρθε η ώρα να αποδεχτώ πως η ΔΕΠΥ μου δεν είναι καταστροφή — είναι το απόλυτο life hack. Ένα cheat code που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν οι άλλοι.»
Το τεστ με τις συναρτήσεις, οι μουτζούρες, τα πουλιά, τα σύννεφα και τα project που κατέληγαν σε πανικό — όλα
αυτά έγιναν μια τεράστια συλλογή από στιγμές “κοντέψαμε να καούμε, αλλά τελικά βγήκε τέλειο”.
Ναι, είμαι εγώ — λίγο χαοτική, λίγο αφηρημένη, αλλά λειτουργώ με τον δικό μου μοναδικό τρόπο και στο τέλος τα
καταφέρνω άψογα!
Δεν είμαι τέλεια. Και ποιος θέλει να είναι τέλειος, δηλαδή; Η τελειότητα είναι για ρομπότ, όχι για ανθρώπους.
Εμένα μου φτάνει που η ζωή μου είναι ενδιαφέρουσα, δημιουργική και — οκ — κάπως τρελή. Που βρίσκω λύσεις με τρόπο
που κανείς δεν καταλαβαίνει πώς, αλλά δουλεύει. Που προσπαθώ για το δικό μου καλύτερο, όχι για το “τέλειο” των
άλλων.
«Ωραία, Ίρις, γράψε και βιβλίο τώρα!» είπα μόνη μου και γέλασα.
Προσπάθησα να βάλω τις σημειώσεις μου σε τάξη — ή τέλος πάντων, σε κάτι που μοιάζει μακριά με τάξη. Έβαψα τις
σωστές απαντήσεις με χρώματα, κύκλους και έγραψα δίπλα ένα “yay me” — γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, κάποιος
πρέπει να με επαινεί.
Το μαύρο πουλί στο παράθυρο άρχισε πάλι το τιτίβισμα του, λες και μου έλεγε: «Ωραία τα πήγες, αλλά μην το πάρεις
πάνω σου. Αύριο ξαναρχίζουμε!»
Κι εγώ απλώς χαμογέλασα. Αν η ζωή είναι μια χαοτική συνάρτηση, f(x)f(x)f(x), τότε τώρα τουλάχιστον χορεύει στον
ρυθμό μου.
Έτσι, με συννεφάκια, πουλιά, μουτζούρες και ένα σωρό “ναι, αλλά το έκανα με στυλ”, έκλεισα το κεφάλαιο αυτής της χρονιάς — πανικοβλημένη, χαοτική, αλλά 100% ζωντανή και χαρούμενη.