Για τις μανούλες που "έφυγαν" νωρίς

Υπάρχουν κάποιες μανούλες που "έφυγαν" νωρίς, χωρίς να προλάβουν να συνοδεύσουν νύφες τις κόρες τους στην εκκλησία ή να κρατήσουν στην αγκαλιά τους το εγγονάκι τους. Και υπάρχουν κάποιες κόρες που μπορεί να γιορτάζουν και να δέχονται δώρα, αγκαλίτσες και φιλάκια από τα παιδιά τους, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να πουν "χρόνια πολλά" στη δική τους μαμά. Γι’ αυτές τις κόρες η Γιορτή της Μητέρας συνοδεύεται πάντα από ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, η απόλυτη ευτυχία που μόνο το "σ'αγαπώ" μιας γλυκιάς φωνούλας μπορεί να σου προσφέρει και από την άλλη αυτή η αίσθηση της απώλειας και του κενού, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το γεμίσει.

Ίσως γιατί η επίδραση που άσκει κάθε μάνα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του παιδιού της είναι τόσο καταλυτική, που δεν ξεθωριάζει με τα χρόνια, ακόμα κι αν έχουν περάσει δεκαετίες από το τελευταίο αντίο. Αντίθετα, όσο περνά ο καιρός μοιάζει να "απλώνει" και να παίρνει διαφορετικές μορφές. Υπάρχουν κάποιες κόρες, που ίσως σήμερα να μην μπορούν να ευχηθούν στις μανούλες τους, όμως ξέρουν καλά πώς τις κουβαλάνε βαθιά μέσα τους κάθε φορά που λαχταρούν, αγωνιούν, φοβούνται, χαίρονται, καμαρώνουν ή αγκαλιάζουν το δικό τους παιδί…