Σαρακοστιανό τραπέζι. Λαγάνα φυσικά, ταραμοσαλάτα, χαλβάς, καλαμάρια και ....πάμε στα σκληρά τώρα, θαλασσινά, χταπόδι και γαρίδες. Σκληρά γιατί μας σημάδεψαν, έτσι όπως "κείτονταν" στο πιάτο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Προσπάθησα αρχικά σε ένα πολύ θεωρητικό επίπεδο να του λέω ότι μεγάλωσε πια και ότι τις πιπίλες θα πρέπει να της δώσουμε σε άλλα παιδάκια, πιο μικρά, που τις χρειάζονται. Ο Νικόλας μου όμως δεν έδειχνε ίχνος γενναιοδωρίας και γενναιοψυχίας απεναντί τους. Αντιθέτως, συνοφρυωνόταν και με ρωτούσε με ύφος:"ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΙΠΙΛΕΣ;;;;;"...
Πάντα είχα ένα φόβο ενδόμυχα για το πότε θα έρθει η στιγμή, που ο Νικόλας θα αρχίσει να έχει απορίες, τις οποίες προφανώς εγώ ως μαμά του θα πρέπει -υποτίθεται- να λύνω. Και όταν λέω "απορίες" δεν εννοώ για το πώς γεννιούνται τα παιδιά (αυτό είναι piece of cake), αλλά ερωτήματα, που σε φέρνουν αντιμέτωπο με την πλήρη άγνοιά σου.
Μεγαλώνουμε εμείς και ταυτόχρονα μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας... Εχουμε, όμως, σκεφθεί ποτέ πώς τα μεγαλώνουμε; Αν εχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι αυτά τα χρόνια του παιδιού μας, δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ, ίσως κάτι αλλάξει...
Εσείς άραγε πόσο εμπνευσμένα ζείτε τη δική σας ζωή? Έχετε μπεί σε έναν μηχανικό τρόπο σκέψης και καθημερινότητας? Και αν όχι, τί είναι αυτό που σας εμπνέει?
Τα γενέθλια είναι μοναδικά στη ζωή μας. Μέχρι να γίνουμε μητέρες... Γιατί κάθε μαμά έχει τουλάχιστον 2 φορές γενέθλια το χρόνο, ή 3 ή 4... εξαρτάται από πόσα παιδιά έχει! Στα γενεθλια του Νικόλα μου, έχω και εγώ γενέθλια. 3 ετών μάνα!
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι μια καλή μαμά. Οτι κάνω το καλύτερο, που μπορώ για το παιδί μου... Τι γίνεται, όμως, οταν ο μικρός Νικόλας επιστρατεύει όση δραματικότητα και παράπονο, για να με κρατήσει κοντά του...;
Πήραμε την τσάντα μας, ετοιμάσαμε το κολατσιό μας και ξεκινήσαμε για το σχολείο. Όλα κυλούσαν μια χαρά, μέχρι τη στιγμή που κάποιο από αυτά τα παιδάκια αρχισε να κλαίει... Και τότε άρχισε το πανηγύρι. Σαν domino...
