Θέλω να πιστεύω ότι είμαι μια καλή μαμά. Οτι κάνω το καλύτερο, που μπορώ για το παιδί μου... Τι γίνεται, όμως, οταν ο μικρός Νικόλας επιστρατεύει όση δραματικότητα και παράπονο, για να με κρατήσει κοντά του...;
Πήραμε την τσάντα μας, ετοιμάσαμε το κολατσιό μας και ξεκινήσαμε για το σχολείο. Όλα κυλούσαν μια χαρά, μέχρι τη στιγμή που κάποιο από αυτά τα παιδάκια αρχισε να κλαίει... Και τότε άρχισε το πανηγύρι. Σαν domino...
Συναντώντας με τον μικρό μου στην παραλία μια έγκυο, δώσαμε κανονικό show, αφου και ο 3χρονος γιος μου ήθελε -ντε και καλα- να ξαναμπει στην κοιλίτσα μου! Και με εκανε να θυμηθώ: ανησυχιες, απορίες, όλα τα ψυχολογικά συμπτώματα...
Και τί δεν θα’δινα να γύριζα για λίγο πίσω το χρόνο και να ξαναζούσα τα «θρυλικά» παιδικά και εφηβικά μου καλοκαίρια! Να οργανώνουμε beach party το βράδυ και να ανάβουμε φωτιά στην παραλία...
Εντάξει, το παραδέχομαι. Γκρίνιαζα περίπου έναν χρόνο, επειδή δεν είχα καταφέρει να φύγω ένα Σαββατοκύριακο χωρίς το παιδί. Τα καταφέραμε, όμως, και φυγαμε με τον καλό μου. Οι δυο μας. Απίστευτο!
Eίμαι από τις μαμάδες, που θέλω το παιδί μου να ασχολείται με πολλά πράγματα και πιστεύω ότι όσο περισσότερες εικόνες και εμπειρίες αποκομίσει ένα μωρό ή ένα παιδί από πολύ νωρίς, τόσο το καλύτερο για εκείνο.
Oταν πρωτοστήναμε το mother.gr, Ιούνιο του 2010, διένυα τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και όσα γράφαμε στο site περί παιδιού, μου φαίνονταν απλώς μακρινά και κυρίως θεωρητικά. Πόσο ιδέα δεν είχα για τις αλλαγές, που έρχονταν στη ζωή μου…
