Ήταν το δεύτερο Σάββατο που πηγαίναμε για επίσκεψη, ελπίζαμε και το τελευταίο. Δε μας είχαν πει την ημερομηνία που θα παίρναμε το παιδάκι μας στο σπίτι, αλλά είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε και να σκεφτούμε πριν τον υποδεχθούμε...
Είναι περίεργο, το ξέρω, να γνωρίζεις το παιδί σου. Να μαθαίνεις τι του αρέσει, πως κοιμάται, τι δεν τρώει, τι το κάνει να γελάει. Σα σεμινάριο για γονείς. Οι επισκέψεις στο ίδρυμα ξεκίνησαν μια εβδομάδα μετά από την πρώτη μέρα που τον είδαμε.
Όσο αργά περνά ο καιρός μέχρι να φτάσει το τελικό στάδιο, τόσο γρήγορα γίνονται τα πράγματα μόλις φτάσεις εκεί. Η πρώτη ημέρα της προσαρμογής έφτασε και λίγο πριν τις 11.00 ήμασταν στην είσοδο του ιδρύματος, έτοιμοι για τη νέα εμπειρία της ζωής μας.
Η πολυπόθητη ημέρα έφτασε. Περάσαμε στο επόμενο στάδιο όπου ενημερωθήκαμε από τη γιατρό και την ψυχολόγο ότι πρόκειται για ένα υγιέστατο παιδάκι. Αφού είπαμε ότι φυσικά συμφωνούμε να τον αναλάβουμε, μας ρώτησαν εάν θέλουμε να τον γνωρίσουμε.
Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης δημιουργίας γονικού προφίλ δεν είναι απλές, ευχάριστες συζητήσεις. Αναφέρονται θέματα που σίγουρα ενοχλούν τον καθένα.
Περνάμε από εκατοντάδες τεστ για να αποφασιστεί εάν είμαστε ικανοί και κατάλληλοι για να μεγαλώσουμε ένα παιδί, ενώ τόσοι άνθρωποι που είναι φανερά ακατάλληλοι για γονείς δεν περνάνε κανενός είδους «τεστ», ούτε καν της κοινής λογικής.
Λίγο περισσότερο από τρία χρόνια μετά την αίτηση υιοθεσίας, μας ειδοποίησαν ότι ξεκινά η τελική φάση: η διαδικασία ορισμού κοινωνικής λειτουργού για την κοινωνική μελέτη, η οποία θα μας οδηγήσει σε λίγους μήνες στην ολοκλήρωση της υιοθεσίας.
Η αληθινή ιστορία μιας υιοθεσίας, με όλα τα περίεργα, διαφορετικά και έντονα συναισθήματα που την περιβάλλουν. Μια ιστορία που σκοπό δεν έχει να επικεντρωθεί στο ζευγάρι, παρά μόνο στο παιδί που πρόκειται να βρει μια αγκαλιά.
