Έχουμε ξεχάσει πως ήταν πριν από εσένα. Γι’ αυτό θα σταματήσουμε να σου γράφουμε σε μια στήλη υιοθεσίας και θα ξεκινήσουμε να κρατάμε το δικό μας ημερολόγιο, με όλα σου τα κατορθώματα, τα αστεία, τα καινούρια, το ύψος, το βάρος...
Αυτά είναι τα δύσκολα, σκέφτηκα. Αλλά ισχύουν για όλους τους γονείς. Περάσαμε δέκα ημέρες πολύ δύσκολες. Κλεισμένοι στο σπίτι, κυρίως εγώ, με ένα μωρό που συνέχεια έκλαιγε, προφανώς γιατί πονούσε και γιατί είχε πυρετό και γιατί δεν ένιωθε καλά.
Παρόν και μέλλον, αυτά να σε απασχολούν. Το παρελθόν πάντα υπάρχει, μας καθορίζει και μας καθοδηγεί, δεν θα πρέπει να μας στοιχειώνει όμως. Η μοναδική μου αγωνία είναι να σε μεγαλώσουμε με τέτοιο τρόπο που να είσαι δυνατός.
Λατρεύω να έρχομαι να σε παίρνω από την κούνια σου το πρωί, να απαντάω στα χιλιάδες «τι είναι» σου, να σε ακούω να επαναλαμβάνεις ότι λέμε, να χορεύεις με τη μουσική. Δεν ξέρω αν υπάρχει τόσο χαρούμενο παιδάκι σε όλο τον κόσμο...
Ήταν όλα τόσο διαφορετικά, τόσα πολλά σημαντικά, μοναδικά, ιδιαίτερα πράγματα γέμιζαν την κάθε μας ημέρα, που δεν είχαμε την ανάγκη να τη γεμίσουμε με τίποτα περισσότερο...
Αυτό το άλμπουμ θα το έχουμε στο δωμάτιό του, ώστε να μπορεί να το ξεφυλλίσει όταν έρθει η ώρα. Οι φωτογραφίες θα μας βοηθήσουν να πούμε την ιστορία: πως δηλαδή ζούσε σε ένα άλλο σπίτι με πολλά παιδάκια και εκεί τον είδαμε εμείς πρώτη φορά...
Το πρώτο μας πρωί ως γονείς. Πόσο περίεργο μας φάνηκε να ξυπνάμε το πρωί και να υπάρχει άλλος ένας άνθρωπος στο σπίτι μας. Μας το θύμισε με το κλάμα του για γάλα λίγο πριν τις 7...
Ήταν το δεύτερο Σάββατο που πηγαίναμε για επίσκεψη, ελπίζαμε και το τελευταίο. Δε μας είχαν πει την ημερομηνία που θα παίρναμε το παιδάκι μας στο σπίτι, αλλά είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε και να σκεφτούμε πριν τον υποδεχθούμε...
