Μέχρι σήμερα θεωρούσατε την γκρίνια, το θυμό και άλλες, παρόμοιες συμπεριφορές των παιδιών εστίες προβληματισμού που χρίζουν άμεσης αντιμετώπισης. Κι όμως, αυτό που έχετε να κάνετε είναι να τα αφήσετε να εκφράζονται ελεύθερα. Διαβάστε γιατί.

Κάθε γονιός επιθυμεί να έχει συνεργάσιμα παιδιά, όμως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Παράλληλα όμως, δεν αποτελεί και πρόβλημα, αφού η έκφραση αρνητικών συναισθημάτων αποτελεί μέρος και κομμάτι της γενικότερης εξελικτικής διαδικασίας των παιδιών.

Πάμε να δούμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα για να αντιληφθείτε πλήρως τα παραπάνω.

Όταν τα παιδιά εξωτερικεύουν για πρώτη φορά αρνητικά συναισθήματα, δεν μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς νιώθουν.

Με την πάροδο των χρόνων όμως, φτάνουν σε τέτοιο επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας που όχι μόνο αντιλαμβάνονται πλήρως τι νιώθουν, αλλά τα εξωτερικεύουν πλέον με αποδεκτό τρόπο.

Μια άλλη «πονεμένη» ιστορία είναι οι φόβοι. Ορισμένοι γονείς θεωρούν αφύσικη ή υπερβολική την ύπαρξη φόβων και συμβουλεύουν τα παιδιά να… μη φοβούνται.

Έτσι όμως, το παιδί απλά συνεχίζει να φοβάται, αφού επιβεβαιώνει ότι ορθώς νιώθει έτσι και ότι οι γονείς προσπαθούν να το καθησυχάσουν.

Γενικότερα λοιπόν, η εξωτερίκευση των αρνητικών συναισθημάτων που νιώθουν τα παιδιά είναι μια διαδικασία εκτόνωσης, ασυνείδητης προσπάθειας να καταλάβουν τα όρια μεταξύ σωστής και λάθος συμπεριφοράς και σε κάθε περίπτωση, όπως προαναφέραμε, μέρος της ωρίμανσης του ανθρώπου.