Τα παιδιά έχουν τη τάση να δραματοποιούν τα πράγματα και πολλές φορές τα συναισθήματά τους φαίνονται σε εμάς υπερβολικά και παράλογα. Κι όμως τα παιδιά έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν όπως νιώθουν και είναι πολύ σημαντικό όλες οι προσπάθειες πειθαρχίας που κάνετε να στοχεύουν στη διόρθωση των πράξεών τους και όχι των συναισθημάτων τους.

Με αυτή τη λογική θα πρέπει να αποφεύγετε να λέτε στο παιδί σας φράσεις όπως «Μη θυμώνεις τόσο πολύ για κάτι τόσο ασήμαντο» ή «Μην κλαις, φέρεσαι σα μωρό!», γιατί έτσι μειώνετε τα συναισθήματά του. Η λύπη του επειδή έσπασε το αγαπημένο του παιχνίδι είναι αληθινή, ο θυμός του επειδή έχασε σε έναν αγώνα είναι αληθινός, ο φόβος του για το τέρας κάτω από το κρεβάτι είναι επίσης αληθινός, παρ'όλο που το τέρας δεν είναι.
Συνεπώς τα συναισθήματα του παιδιού είναι αληθινά και υπάρχουν. Ο στόχος σας θα πρέπει να είναι να μάθετε στο παιδί σας ότι μπορεί να νιώθει όπως θέλει, όμως δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Για παράδειγμα, έχει δικαίωμα να θυμώσει με το αδελφάκι του, αλλά δεν έχει δικαίωμα να το χτυπήσει. Ο θυμός είναι συναίσθημα, το χτύπημα είναι πράξη. Και όταν εσείς επέμβετε, θα πρέπει να του ξεκαθαρίσετε ότι του επιβάλλετε συνέπειες όχι γιατί θύμωσε, αλλά γιατί χτύπησε.

Αν θέλετε να βοηθήσετε το παιδί, πρέπει από μικρή ηλικία να του μάθετε να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματά του. Να του εξηγήσετε δηλαδή ότι υπάρχουν πολλοί υγιείς και θετικοί τρόποι για να εκφράζουμε ό,τι νιώθουμε, ελέγχοντας ταυτόχρονα τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας και στους άλλους.