Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι λατρεύουμε τα παιδιά μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα μεγαλώσουμε σωστά και για να είναι ευτυχισμένα. Και ούσα μαμά τα τελευταία 5 χρόνια, έχω καταλάβει ότι στην προσπάθειά μου αυτή, να είναι ο Νικόλας μου ευτυχισμένος, έχω υποπέσει και συνεχίζω να «πέφτω» σε κάποιες παγίδες-λάθη, εν αγνοία μου. Και αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι η μόνη μαμά που το κάνει αυτό. Eίτε από ενοχές, που δεν τον βλέπω όσο θα ήθελα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, είτε γιατί δε θέλω να στενοχωριέται, είτε γιατί θέλω να είμαι πάντα ένα βήμα μπροστά του, για να τον προστατέψω από οτιδήποτε «κακό».

Εκεί λοιπόν, την πατάμε οι περισσότεροι γονείς. Εξαιτίας της υπερβολικής μας αγάπης, ανταποκρινόμαστε σε κάθε του «θέλω», ακόμη και σε παραλογισμούς ή υπερβολές. Σας θυμίζει κάτι; Είμαι σίγουρη…

Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι τα χειρότερα λάθη που κάνουμε στην ανατροφή των παιδιών μας:

1. Λέμε πάντα «ναι» και του ικανοποιούμε όλες τις του τις απαιτήσεις. Θα μου πείτε «ε και;». Δεν είναι τόσο απλό όμως. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν ανα πάσα στιγμή, δεν μπορούν να έχουν όλα τα παιχνίδια του κόσμου, δεν μπορούν να τρώνε μπισκότα και γλυκά, δεν μπορούν να κάνουν μόνο το δικό τους. Τα παιδιά χρειάζονται να ακούν και τη λέξη «όχι», αν δε θέλουμε να καταλήξουν έφηβοι ή ενήλικες που βαριούνται ή που δεν ενθουσιάζονται με τίποτα, νωχελικοί και κυνικοί. Όταν δεν τους καλύπτουμε κάθε τους –μα κάθε τους-επιθυμία, τα παιδιά μαθαίνουν να υπολογίζουν και να εκτιμούν όσα έχουν ή χαίρονται περισσότερο με αυτά που θα τους έρθουν, γιατί δεν τα θεωρούν δεδομένα.


2. Τους δίνουμε πάντα τη λύση στο πιάτο και δεν τα αφήνουμε να ψάξουν τη λύση μόνα τους, σε κάτι που τους απασχολεί. Είτε αυτό είναι ένα παιχνίδι, είτε είναι ένας καυγάς με το φιλαράκι τους. Σύμφωνα με παιδοψυχολόγους, όλα τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται ένα επίπεδο προβληματισμού ή στενοχώριας. Εμείς τι κάνουμε; Επεμβαίνουμε σε καθετί, γιατί πολύ απλά δε θέλουμε να βλέπουμε το παιδί μας στενοχωρημένο και θέλουμε να «καθαρίσουμε» για εκείνο. Πόσο λάθος και πόσο πολύ το κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Θυμάμαι όταν ο γιος μου ήταν 2 ετών, ήμασταν στην παιδική χαρά και κάποιο μεγαλύτερο παιδάκι έσπρωχνε κατ’ εξακολούθηση τον δικό μου, για να ανέβει στην τσουλήθρα. Νόμιζα ότι θα βγάλω «νύχια και δόντια» και ήθελα αμέσως να επέμβω για να αποκαταστήσω τη δικαιοσύνη και την ισορροπία ανάμεσα στα νήπια. Και δε σας κρύβω ότι στις αρχές το έκανα. Αργότερα, μεγαλώνοντας ο Νικόλας, κατάλαβα ότι είναι λάθος και ότι στην τελική πρέπει και μπορεί κιόλας να τα βγάλει πέρα μόνος του. Γιατί στο κάτω-κάτω, η μαμά του δε θα είναι πάντα εκεί. Και όντως, τώρα το έχω καταφέρει αυτό και απέχω από τέτοιου είδους σκηνικά… και έχω να σας πώ ότι πλέον απολαμβάνω το τσαγανό του, αλλά και την επιχειρηματολογία του σε τέτοιες περιπτώσεις.


3. Εχουμε μεγάλες προσδοκίες για τα παιδιά μας και με τον τρόπο μας τα πιέζουμε να γίνουν το παιδιά που εμείς έχουμε ονειρευτεί. Θα μου πείτε ότι είναι αδύνατο να μην έχουμε προσδοκίες για τα παιδιά μας και αυτό τελικά είναι υγιές. Το να τα καθοδηγούμε για το μέλλον τους όμως, είναι ακόμη πιο υγιές από το να τα υποχρεώνουμε να γίνουν αυτό που θέλουμε εμείς. Σίγουρα όλοι θέλουμε να μεγαλώνουμε χαρισματικά παιδιά, γιατί μας επιβεβαιώνει ως γονείς, αλλά τελικά τι αξίζει περισσότερο; Να έχουμε-σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα και δεδομένα-τα «τέλεια» παιδιά ή να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα και συγκροτημένα παιδιά και να είμαστε πάντα στο πλευρό τους, ανεξαρτήτως των επιλογών που θα κάνουν στη ζωή τους; Το να στηρίζουμε τα παιδιά μας, χωρίς να τα «πνίγουμε» είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε, για να μεγαλώσουμε τους αυριανούς ενήλικες που θα στέκονται στα πόδια τους και θα στηρίζουν οι ίδιοι τις δικές τους επιλογές, χωρίς να μας «χρεώνουν» λάθη που ενδεχομένως να έχουμε κάνει.

Kανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός και δυστυχώς τα παιδιά δεν έρχονται με εγχειρίδιο. Μαθαίνουμε και μεγαλώνουμε μαζί τους. Κάνουμε λάθη, τα εντοπίζουμε, τα διορθώνουμε, κάνουμε καινούρια και ούτω καθ’εξής. Είναι όμως μαγικό να βλέπεις το μωρό σου να μεταρέπεται σε ένα υγιές και ισορροπημένο παιδί και σε ένα συγκροτημένο ενήλικα…και να ξέρεις ότι συνέβαλες τα μέγιστα εσύ ο ίδιος για αυτό που βλέπεις τώρα μπροστά σου.

Σας φιλώ!
Μαρία Φραγκάκη 

Aν μοιράζεστε σκέψεις είναι καλύτερα, 
γι' αυτό περιμένω τα μηνύματά σας στο:
e-mail: maria.fragaki@mother.gr 
Twitter: @FragakiMaria

Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr