Chosen #9: Το δωμάτιό σου σε περιμένει
Δεν έχει πολλή σημασία το αληθινό μου όνομα, σημασία έχει αυτή η αληθινή ιστορία, η ιστορία μιας υιοθεσίας, με όλα τα περίεργα, διαφορετικά και έντονα συναισθήματα που την περιβάλλουν. Μια ιστορία που σκοπό δεν έχει να επικεντρωθεί σε μια γυναίκα ή σε ένα άντρα ή σε μια σχέση, παρά μόνο στο παιδί που πρόκειται να βρει μια αγκαλιά και ένα διαφορετικό μέλλον σε μια οικογένεια.
Ήταν το δεύτερο Σάββατο που πηγαίναμε για επίσκεψη, ελπίζαμε και το τελευταίο. Δεν μας είχαν πει την ημερομηνία που θα παίρναμε το παιδάκι μας στο σπίτι, αλλά είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε και να σκεφτούμε πριν τον υποδεχθούμε: κρεβάτι, παιχνίδια, ρούχα, αλλαγές στο σπίτι, καρότσι, πάνες, καθισματάκι αυτοκινήτου και τόσα ακόμα να σκεφτούμε. Φτάσαμε στο ίδρυμα λίγο πριν τις 11.00 όπως κάθε πρωί περιμένοντας να δούμε τη γλυκιά μας φάτσα να μας περιμένει.
Μπήκαμε στο σπίτι και αντικρίσαμε κάτι που δεν περιμέναμε: 10 παιδάκια καθισμένα γύρω γύρω από ένα αυτοσχέδιο μεγάλο τραπέζι (μικρά τραπεζάκια ενωμένα) και ένα παιδάκι με τριγωνικό καπελάκι και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά να κάθεται σε ένα κεντρικό τραπεζάκι μπροστά σε όλους. Αμέσως βγήκε η τούρτα και άρχισε το τραγούδι. Δε φαντάζεστε χαρά και χαμόγελα. Δέκα μπλε μπαλόνια, δύο τραγούδια και 3 κεράκια.
Τον φωτογράφισαν με την τούρτα του πριν σβήσει τα κεράκια του και δεχτεί τα φιλιά και τις αγκαλιές . «και του χρόνου σπίτι σου» ήταν η ευχή των νηπιαγωγών. Μάθαμε ότι όλα τα παιδάκια κάνουν γενέθλια, και κρατούν τις φωτογραφίες για να τις δώσουν στους γονείς. Σκέφτηκα το παιδάκι μας που έκανε τα πρώτα του γενέθλια ακριβώς στον ίδιο χώρο. Και όλα τα παιδάκια που κάνουν όλο χαρά τα γενέθλια τους, τι δυνατό όπλο μας χάρισε η Φύση με το να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα στα πρώτα μας χρόνια. Όλα τα παιδιά θέλουν τα ίδια πράγματα, αγάπη, στοργή, παιχνίδι, χαρά. Και τι χρειάζονται για να περάσουν καλά; 10 μπαλόνια.
Νομίζω ότι ήταν η πιο συγκινητική ημέρα, η ημέρα που τα συναισθήματα έγιναν πρωταγωνιστές και υπερίσχυσαν των «πρέπει» και του προγράμματος. Η ημέρα που τον κοίταξα και ένιωσα ότι είναι τυχερός και είμαστε τυχεροί. Και ευχήθηκα από την καρδιά μου σε όλα τα παιδάκια που ήταν εκεί να βρουν τους γονείς τους και να κάνουν τα επόμενα γενέθλια στο σπίτι τους.
Αφού έφαγε με λαιμαργία την τούρτα, το πρόγραμμα μας συνεχίστηκε κανονικά: βόλτα, περπάτημα, ήλιος, παιδική χαρά, κουβεντούλες. Επιστροφή στο σπίτι, φαγητό, άλλαγμα, ύπνος. «Θα έρθουμε ξανά το απόγευμα».
Και μετά από το απόγευμα ήρθε το πρωί της Κυριακής, και το απόγευμα και το πρωί της Δευτέρας. Όταν μας ανακοίνωσαν ότι την επόμενη ημέρα φεύγουμε. Μαζί του.
Θα σας πω ότι όσο καιρό και αν περιμένεις, όσο καλά και αν το έχεις σκεφτεί, όσο καλά και αν νομίζεις ότι έχεις προετοιμαστεί, η μεγάλη στιγμή είναι πάντα μεγάλη. Και για εμάς ήταν εκείνη η Τρίτη. Δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες, από την αγωνία μου τα είχα μπερδέψει όλα, ξεχνούσα τα πράγματα μου αριστερά και δεξιά, μιλούσα ασυνάρτητα και ένιωθα ότι τα κάνω όλα λάθος.
Νωρίς το μεσημέρι φύγαμε. Είχαμε αγωνία για το πώς θα νιώσει στο σπίτι, αν θα μπορέσει να κοιμηθεί στο κρεβάτι, αν θα φάει. Η μάλλον, είχα αγωνία. Ο άντρας μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, όπως κι έγινε. Και έφαγε, και έπαιξε και κοιμήθηκε, από ότι μου λέει ο άντρας μου. Η πρώτη μας ημέρα στο σπίτι. Δε θυμάμαι τίποτα.
