Εδω και λίγα 24ωρα η Ελλάδα έχει συγκλονιστεί από την υπόθεση και την τραγική κατάληξη του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη. Του παιδιού που αναζητούσαμε τις τελευταίες 40 περίπου ημέρες και που κείτονταν νεκρό λίγο πιο πέρα, αλλά κανείς δεν το έβλεπε. Ενα παιδί που κανείς δεν το "έβλεπε" ούτε όταν ήταν ζωντανό. Το παιδί που είχε εξαφανιστεί, μαζί με την ανθρωπιά μας. Το παιδί που τελικά βρέθηκε νεκρό σε έναν βάλτο, μαζί με την "νεκρή" ανθρωπιά μας. Μια βασανισμένη ψυχή, ένα βασανισμένο χωρίς λόγο παιδί...ένα εξευγενισμένο και πολιτισμένο παιδί, που "δυστυχώς" διέφερε από τους (ημι)-άγριους συμφοιτητητές του που του έκαναν απλώς "πλάκα", όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι. Μια πλάκα που περιελάμβανε κατά συροήν βασανιστήρια και πολύ ξεφτύλα, που ο Βαγγέλης δεν άντεχε, ούτε μπορούσε να διαχειριστεί. Και όλα αυτά, επειδή ήταν "διαφορετικός". Ναι, ο Βαγγέλης ήταν πολύ διαφορετικός ευτυχώς απ' αυτούς....και ενδεχομένως πολύ ταλαντούχος... και όχι απαραίτητα προορισμένος να γίνει τυροκόμος ή κτηνοτρόφος ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό είναι κατι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί κάποιοι άγριοι, ψευτομάγκες φρόντισαν να μην το μάθουμε. Οι ίδιοι ψευτόμαγκες που σήμερα δεν υπάρχουν πουθενά, που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, που δεν εμφανίζονται ούτε για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να πουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με όλα όσα τους καταλογίζουν. Όχι ότι θα τους πίστευε κανείς...αλλά έτσι για τα προσχήματα.

Δεν το χωρά ο νους μου αυτό που έχει συμβεί. Μαύρισε η ψυχή μου...και εξοργίστηκε, κυρίως με το πόρισμα της αυτοκτονίας! Όχι ότι θα άλλαζε κάτι, αν ήταν δολοφονία, αφού η κατάληξη είναι η ίδια. Αλλά θύμωσα πολύ που "μάλλον" ο Βαγγέλης οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, όχι επειδή ήταν προβληματικός, αλλά επειδή ήταν άτυχος και συνάντησε κακούς ανθρώπους και εγκληματίες στη ζωή του. Πολλά τα λάθη, όπου και αν κοιτάξεις, πολλές οι απορίες, πολλά τα κρίματα, πολλοί και οι λαιμοί όμως,....πολλά αναπάντητα ερωτήματα που τα πήρε μαζί του ο Βαγγέλης, μαζί με την αξιοπρέπειά του.

Και λέω...Σκέψου να ήσουν η μάνα που το μεγάλωνες για 20 χρόνια...που έχεις δώσει όλη σου τη ζωή για αυτό το παιδί, που όταν το γέννησες, ξαναγεννήθηκες και εσύ. Η μάνα που ξενυχτούσε στο πλάι του όταν είχε πυρετό, εκείνη που ξενυχτούσε και πάλι περιμένοντας με αγωνία για να γυρίσει στο σπιτι το βράδυ. Η μάνα που του δίδαξες βασικές αξίες ζωής, που του έμαθες να μην είναι τραμπούκος, που του έμαθες να σέβεται την ανθρώπινη ζωή, να μην είναι κάφρος (ουτε καν με τους κάφρους)...που τον έκανες καλό άνθρωπο και τον έστειλες να επιβιώσει σε μια κοινωνία κακών, σε μια κοινωνία εγκληματιών.
Σκέψου να ήσουν η μάνα που περίμενες ένα τηλεφώνημα, μόνο και μόνο για να σου πεί ότι είναι καλά και ας μη γυρίσει ποτέ σε εσένα. Σκέψου να ησουν η μάνα, που εκείνος σκέφτηκε την ώρα που ξεψυχούσε...και ας μην της μίλησε ποτέ για όσα περνούσε...ή εκείνη που ποτέ δεν τον άκουσε. Σκέψου ο Βαγγέλης να ήταν το παιδί σου... 

Μαρία Φραγκάκη



Aν μοιράζεστε σκέψεις είναι καλύτερα, 
γι' αυτό περιμένω τα μηνύματά σας στο:
e-mail: maria.fragaki@mother.gr 
Twitter: @FragakiMaria

Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr