Είναι καλοκαίρι και ενώ ήθελα να γράψω κάτι πολύ καλοκαιρινό, ανέμελο και χαρούμενο, δεν μπορώ. Γιατί πολύ απλά, ενώ εμείς εδώ απολαμβάνουμε το καλοκαίρι μας, τον ήλιο μας, περιμένουμε ή διανύουμε τις διακοπές μας, κάπου πολύ κοντά μας κάποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν από τον πόνο και τη θλίψη που προκαλεί ο πόλεμος. Ζούν ένα θλιβερό καλοκαίρι. Γιατί αυτό το καλοκαίρι είναι από τα πλέον αιματοβαμμένα της πρόσφατης ιστορίας.

Είναι καλοκαίρι και ενώ εμείς μετράμε τις μέρες για την πολυπόθητη άδεια, εκείνοι μετρούν τις πληγές τους και τα θύματά τους. Θρηνούν για τους δικούς τους ανθρώπους και για τα αδικοχαμένα παιδιά τους. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση που επικρατεί στη Γάζα. Μιλούν από μόνες τους οι εικόνες.

Τις τελευταίες είκοσι ημέρες, τουλάχιστον 1200 Παλαιστίνιοι και περίπου 240 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους. Τις τελευταίες είκοσι ημέρες, κάθε μία ώρα, σκοτώνεται ένα παιδί. Και αυτή η ¨καθημερινότητα" δεν έχει τέλος. Αθώα παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά, ξαφνικά σκοτώνονται. Βομβαρδίζονται σπίτια, σχολεία, παιδικές χαρές, αλλά και νοσκομεία, που λειτουργούν και ως καταφύγια. Και οι ζωντανοί -για πόσο ακόμα;- παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις κηδείες τους και κρατούν στα χέρια τους τα άψυχα κορμάκια τους. Ένα τεράστιο "γιατί" , ο τρόμος και ο πόνος αποτυπώνεται στα μάτια τους. Παιδάκια θρηνούν για τους φίλους τους και για τα αδερφάκια τους. Γονείς θρηνούν τα παιδιά τους, ενώ πολλά παιδιά έμειναν ορφανά, καθώς έχασαν τους γονείς τους από τις ισραηλινές επιδρομές τις τελευταίες ημέρες.

Και από την άλλη μεριά, οι "απέναντι" οι Ισραηλινοί πανηγυρίζουν για τις νίκες τους. Παρακολουθούν τη Γάζα να βομβαρδίζεται πίνοντας μπύρες, σαν να παρακολουθούν ένα πολύ ενδιαφέρον ντέρμπι. Βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν τραγουδώντας συνθήματα για τα παιδιάκια της Γάζας που σκοτώνονται από τον στρατό τους, του τύπου: "Δεν έχει σχολείο αύριο στη Γάζα, γιατί όλα τα παιδιά είναι νεκρά!" Οι Ισραηλινές γυναίκες φωτογραφίζονται γυμνές ή ημίγυμνες στα social media, για να "τονώσουν" το ηθικό του Ισραηλινού στρατού. Εικόνες και καταστάσεις που προκαλούν τουλάχιστον αποτροπιασμό.

Και για όσους αναρωτιούνται γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί σκοτώνονται κυρίως παιδιά και γυναίκες, η απάντηση είναι προφανής. Η Γάζα ισοπεδώνεται μέρα με τη μέρα. Οι ισραηλινές δυνάμεις ξεκληρίζουν τα παιδιά της Παλαιστίνης, για να σιγουρευτούν ότι η Παλαιστίνη δεν θα υπάρχει στο μέλλον. Σκοτώνουν τα σπλάχνα τους, για να τους στερήσουν το αύριο. Γενοκτονία.

Και σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, κανείς δεν παίρνει θέση. Κανείς δεν επεμβαίνει για να σταματήσει τις κατά συρροήν δολοφονίες. Κανείς δεν συγκινείται, παρά μόνο αυτοί που μένουν πίσω, που είναι συγκλονισμένοι από αυτά που ζούν.

Ντρέπομαι και θλίβομαι. Πώς γίνεται να χαίρονται κάποιοι με τον χαμό τόσων ανθρώπων και παιδιών; Aναρωτιέμαι ως μητέρα και ως άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν κάποιοι να απολαμβάνουν τον αφανισμό ενός γένους; Πώς γίνεται κανένας να μην μπορεί να σταματήσει αυτό το έγκλημα;

Αναρωτιέμαι, πώς γίνεται κανείς να μη διαμαρτύρεται; Καταλαβαίνω ότι και εμείς στη χώρα μας έχουμε τα δικά μας προβλήματα, αλλά σαν τα δικά τους, δεν έχουμε. Καταλαβαίνω επίσης πως όταν "καίγεται" το δικό σου σπίτι, δεν μπορείς να κοιτάξεις το σπίτι του γείτονα. Με τη μόνη διαφορά, πως αυτά που βιώνουμε εμείς, δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη Γάζα.

Eίναι καλοκαίρι... αλλά κάποιοι συνάνθρωποί μας κάπου πολύ κοντά μας, δεν κάνουν διακοπές, γιατί πολύ απλά δεν ζουν σήμερα...ή δεν ξέρουν αν θα ζουν αύριο.


Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!