Από τις περισσότερες απόψεις, η ανάπτυξη ενός υιοθετημένου παιδιού δεν διαφέρει καθόλου απ' αυτήν του παιδιού που ζει και μεγαλώνει με τους πραγματικούς γονείς του. Παρ' όλα αυτά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η υιοθεσία δημιουργεί κάποια ειδικά προβλήματα.

Η διαμάχη αν η κληρονομικότητα ή η ανατροφή παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού, ίσως αποκτά μεγαλύτερη σημασία για σας που υιοθετήσατε ένα παιδί αφού, πιθανότατα, ελάχιστες πληροφορίες έχετε για τους πραγματικούς, φυσικούς γονείς του, Ακόμα κι αν σας έδωσαν κάποιες, πληροφορίες, σίγουρα δεν ήταν αυτές ή όσες θα θέλατε, ούτε και σας δόθηκαν με ιδιαίτερη προθυμία.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχετε ένα πλήρες ιστορικό υγείας, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει σοβαρές περιπλοκές, ιδιαίτερα αν υπάρχει πιθανότητα για κάποιο κληρονομικό πρόβλημα. Όσο περισσότερες πληροφορίες μπορέσετε να συγκεντρώσετε από κοινωνικές λειτουργούς, γιατρούς ή από άλλες πηγές, τόσο καλύτερα θα κατορθώσετε να προβλέψετε πιθανά μελλοντικά προβλήματα υγείας του υιοθετημένου παιδιού και να το ενημερώσετε καθώς θα πλησιάζει στην εφηβεία.

Ως γονείς υιοθετημένου παιδιού, είναι μάλλον απίθανο να έχετε οποιεσδήποτε ενδείξεις για τα φυσικά ταλέντα ή τις όποιες κλίσεις του, γι' αυτό θα χρειαστεί να είσαστε ανοιχτόμυαλοι και να φροντίσετε να δοκιμάσετε το παιδί σε όσο το δυνατό περισσότερες εμπειρίες. Ωστόσο, έτσι ακριβώς πρέπει να κάνουν και οι γονείς που ανατρέφουν τα δικά τους παιδιά —οι οποίοι κάνουν εικασίες βασισμένες σε δικές τους προτιμήσεις και στο οικογενειακό ιστορικό, είναι όμως εξίσου ανίκανοι να μαντέψουν με σιγουριά τις μελλοντικές προτιμήσεις ή τις ξεχωριστές ικανότητες του παιδιού τους.

Από πλευράς χαρακτήρα, ένα υιοθετημένο παιδί μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα μέλη της καινούριας του οικογένειας. Ένα παιδί με διαφορετικό χαρακτήρα και νοοτροπία ίσως αποδειχτεί επώδυνη εμπειρία, αλλά αν η οικογένεια είναι ευέλικτη, μπορούν ν' αποφευχθούν πολλά προβλήματα.

Ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού την εποχή της υιοθεσίας, η αρχική περίοδος προσαρμογής μπορεί να είναι δύσκολη. Όλα τα μέλη της οικογένειας, ανάμεσα τους και τα υπόλοιπα παιδιά, φυσικά ή υιοθετημένα, χρειάζονται προετοιμασία. Πολλές φορές ίσως χρειαστούν οι συμβουλές κάποιου ειδικού, που μπορούν ν' αποδειχτούν ιδιαίτερα χρήσιμες.

Όταν υιοθετείτε ένα παιδί, δεν έχετε τους εννιά ολόκληρους μήνες να προετοιμαστείτε για τον ερχομό του, κι όταν τελικά έρθει το παιδί στο σπίτι, ίσως δεν έχετε ακόμα σιγουρευτεί αν θα καταφέρετε να το κρατήσετε για πάντα. Τα μωρά πρέπει να έχουν την ευκαιρία να σχηματίσουν στενό δεσμό με τους γονείς που τα υιοθετούν, κι ίσως αυτό αποδειχτεί πολύ δύσκολο, αν η διαδικασία της υιοθεσίας διαιωνίζεται και οι γονείς αποφεύγουν να εκδηλώσουν ολοκληρωτικά τα συναισθήματα τους. Αν ένα παιδί μείνει στο νοσοκομείο, ή με τη φυσική μητέρα του, έστω και για λίγες μέρες, μπορεί ν' αντιδράσει στην αλλαγή κλαίγοντας συνέχεια, μένοντας άυπνο ή αρνούμενο να φάει. Όμως, τα περισσότερα μωρά, υιοθετημένα ή όχι, παρουσιάζουν κάποια στιγμή ανάλογα προβλήματα, που ωστόσο τα ξεπερνούν με την αγάπη και τη φροντίδα.

Τα νήπια, ή παιδιά προσχολικής ηλικίας, μπορεί να θυμούνται περιστατικά από τα προηγούμενα χρόνια τους κι ίσως υπάρξουν περίοδοι που θα παρουσιάσουν προβλήματα στο φαγητό και τον ύπνο, που θα σας φοβούνται ή θα μένουν συνέχεια κολλημένα επάνω σας. Ίσως αισθάνονται την ανάγκη να δοκιμάσουν τα όριά σας και θα νιώθουν μεγαλύτερη σιγουριά όταν μάθουν τους κανόνες και τους περιορισμούς που εσείς ορίζετε. Όλα τα παιδιά χρειάζονται κάποιους περιορισμούς, ίσως όμως δυσκολευτείτε πολύ στο θέμα αυτό, αν θέλετε να δείχνετε πάντα απόλυτη κατανόηση.

Υιοθετώντας ένα παιδί μεγαλύτερο, που ήδη πηγαίνει στο σχολείο, θα αντιμετωπίσετε μάλλον ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Τα παιδιά που υιοθετούνται σ' αυτή την ηλικία, δυσκολεύονται συνήθως να προσαρμοστούν — ίσως κάποιοι τα κακομεταχειρίστηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ή μπορεί να έχουν υποφέρει πολύ από την απώλεια των γονιών τους. Μπορεί να αισθάνονται μονίμως θυμωμένα ή καταπιεσμένα κι ίσως χρειάζονται υπεύθυνη βοήθεια από κάποιον ειδικό. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε παιδιά που έχουν υποστεί βαθιά οδυνηρές εμπειρίες, θα πρέπει να δείξουμε μεγάλη αγάπη, υπομονή κι επιδεξιότητα. Τελικά, με τη σιγουριά που παρέχουν ένα μόνιμο σπιτικό και μια στοργική οικογένεια, θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τα προβλήματα του παρελθόντος και να προχωρήσουν σε μια πιο ήρεμη και υπεύθυνη εφηβεία.

Όλοι οι γονείς υιοθετημένων παιδιών αντιμετωπίζουν το δύσκολο στόχο να κάνουν αυτό το παιδί δικό τους, μόλο που ξέρουν ότι δεν είναι. Για τα παιδιά, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν εξαρχής πως είναι υιοθετημένα: αν πιστεύουν πως είναι γνήσια παιδιά κι ανακαλύψουν αργότερα την αλήθεια, μπορεί να νιώσουν ένονα συναισθήματα πικρίας και δυσπιστίας. Πολλά υιοθετημένα παιδιά, μόλις ενηλικιωθούν, προσπαθούν να βρουν και να συναντήσουν τους πραγματικούς γονείς τους. Τα περισσότερα λένε πως η λαχτάρα αυτή ξεπηδάει από την ανάγκη να κλείσουν κάποια κενά γύρω από την αληθινή τους ταυτότητα. Δεν θα πρέπει λοιπόν να θεωρείται ως απόρριψη της οικογένειας που τα έχει υιοθετήσει.