Σε περίπου 13 εβδομάδες έρχεται το μωράκι μου και εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ακόμη, για να το υποδεχθώ.

Ούτε κούνια-κρεβάτι διάλεξα, ούτε συρταριέρα, ούτε καν το δωμάτιό του δεν εχω βάψει. Μόνο κάτι φορμάκια αγόρασα και κάτι εσωρουχάκια ...και όλα αυτά στα πεταχτά.

Εχω επισκεφθεί σχεδόν όλα τα καταστήματα του νομού με βρεφικά έπιπλα και καρότσια, αλλά δεν έχω καταφέρει να καταλήξω ακόμη. Τί μπέρδεμα και αυτό!

Είμαι σίγουρη πως αν ο μπέμπης καταλάβαινε τι τραβάμε και πόσο πελαγώνουμε, εγώ και ο μπαμπάς του, θα γελούσε τρανταχτά. Το ένα καρότσι κάνει αυτό, το άλλο καρότσι έχει το άλλο. Μόνο καφέ που δεν ετοιμάζουν πια!

Ασε που εχω γίνει φίλη με όλες τις κοπέλες που εργάζονται σε τετοιου είδους μαγαζιά. Μου είπαν βέβαια οτι όλες οι μέλλουσες μαμάδες κάπως έτσι συμπεριφέρονται… σαν υστερικές, θα συμπληρώσω εγώ.

Γιατί το άγχος αυτή την περίοδο είναι στα καλύτερά του. Όχι μόνο για τα πράγματα του μωρού, για όλα! Για τη δουλειά στο γραφείο, που δεν την προλαβαίνω, για τον ύπνο, που κάνω, και δεν είναι αρκετός, για το αν τρέφομαι σωστά για το μωράκι μου και, κυρίως, για το πότε θα προλάβω να τα κάνω όλα, ώσπου να έρθει Εκείνος.

Για ξεκούραση ούτε λόγος, βέβαια. Οι φίλοι μου λένε ότι το μωρό μου θα γεννηθεί έξαλλο, με τόσο τρέξιμο που κάνω. Εγω από την άλλη, είμαι σίγουρη, ότι θα καταλάβει αν πέτυχα τη σωστή απόχρωση της βανίλιας στους τοίχους του δωματίου του και κάποια στιγμή θα μου το αναγνωρίσει…Αλλιώς δε θα μου το συγχωρήσει ποτέ.

Γιός μου δε θα είναι;

Στείλτε μας τις δικές σας εμπειρίες ως μαμά στο mamades@mother.gr