Γράφει η Μάιρα Τσαγκάκη - οδοντίατρος

Ο γιος μου ειναι λιγο μετα τα δυομιση, λιγο πριν από τα 3 του χρονια, καλα να ειναι το παιδι!

Διαβαζα στο www.mother.gr, ακουγα απο φιλες και συναδέλφους, μιλούσα με αναπτυξιολογους για το ποια ειναι η ιδανικη περιοδος, ωστε να αρχισω ( και να πετυχω) να τον απεμπλεξω από την πάνα, ωστε να αισθανεται πιο μεγαλο παιδακι, να παει στον παιδικο σταθμο και να μην ξεχωρίζει απο τα αλλα παιδακια, να ξεφυγει απο το μωρουδιστικο, εν ολιγοις...

Και, συγχρονως, εγω να ηρεμησω απο το "βαλ'τον στην αλλαξιερα (ολοκληρο παιδόπουλο), βγαλε πανα, καθαρισε και βαλε κρεμα, βαλε νεα πανα, ελεγχε καθε τοσο μηπως ειναι πολυ βρεγμενη ή λιγοτερο βρεγμενη ή κατα 2/3 νωπη κτλ", να μην εχω αυτο το μονιμο -και διολου ευκαταφρονητο- εξοδο μηνιαιως, οταν κουβαλουσα απο το super-market τις στοιβες από τις οικονομικες συσκευασίες, μην τυχόν και ξεμεινουμε και ...ποτίσει τον κοσμο ολο.

Η ιδανικη περιοδος, λοιπον, συμφωνα με τις συμβουλες ολων, ηταν το καλοκαιρι, που μας περασε. Πραγματικα, φτασαμε σε ενα πολυ καλο σημειο, ο μκρος μου σχεδον παντα με ενημερωνε για το ποτε χρειαζοταν να τον συνοδευσω στην τουαλετα και εγω ημουν παντα προετοιμασμενη, εχοντας μαζι μου, οπου και αν βρισκομασταν 2-3 αλλαξιες ρούχα για την πιθανοτητα ατυχηματος.

Και, βεβαια, ατυχηματακια υπηρχαν, αλλωστε δε θα το συνειδητοποιουσε αλλιως, επρεπε να αισθανθει το ...ατυχημα αναμεσα στα ποδια του και στα βρεγμενα ρουχα του, να μη του αρεσει αυτη η αισθηση και να την προλαβαινει.

Το Σαββατοκυριακο, που περασε, αποφασισαμε να παμε με τον γιο μου ταξιδι αναψυχης σε συγγενεις εκτος Αθηνας. Ειχα προμηθευσει τη βαλιτσα του με 5 πανες, ετσι για δειγμα. Θα κοιμοταν, βλεπετε, εκτός κούνιας, σε κρεβατι κανονικο, και καλο θα ηταν να αποφευγαμε τα ατυχηματα, που θα προκαλουσαν την αλλαγη ολοκληρου του στρωματος απο το κρεβατι λογω του ..."πιπί" και οχι μονο.

Αφηστε που μολις φθασαμε, αγορασα απο γνωστο πολυκαταστημα βρεφικων ειδων ενα γιο-γιο ταξιδιου με σακουλες μιας χρησης και μια μινι τουαλετιτσα, που προσαρμοζεται στην κανονικη τουαλετα.

Την πρωτη ημερα, κυκλοφορησαμε ανετοι στην πολη, αν εξαιρεσετε οτι εγω κρατουσα ως βασικη (γυναικεια) μου τσαντα ενα μινι σακ-βουαγιαζ, ωστε να χωραει 5 σλιπακια, 3 παντελονακια του και αλλες 3 μπλουζες (ηθελα να τα κανω και σετ η ερμη!), αλλά και το γιο-γιο με τις σακουλες του, ωστε να το προσαρμοζω σε καθε επισκεψη μας στην τουαλετα! Τις οποίες τουαλετες του καφε, του εστιατοριου και του παιδοτοπου επισκεφθηκαμε συνολικα περισσοτερες απο 12 φορες!

Δε χρειαστηκε να χρησιμοποιησουμε το γιο-γιο, όμως. Διοτι τις φορες, που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα το χρησιμοποιουσαμε, το μικρο μου αγγελουδι τα ειχε κανει πανω του! ΚΑΙ τις 5 φορες! (Μην απορειτε, ολο και κατι ετρωγε ολη την ημερα...). Αλλά, απο τη χαρα του και την αναγκη του να μη διακοψει το παιχνιδι και το fun του παιδοτοπου, σου λεει: "πού να τρεχω τωρα παλι; καλα ειναι και εδω...".

Εκανα την καρδια μου πετρα, το καταπια, ειπα οτι ακόμα και στα πιο συνεπη παιδακια συμβαινουν ατυχηματα και τον αλλαζα. Τον ξανα-αλλαζα. Τον αλλαξα παλι. Και παλι. Ωσπου ηρθε η στιγμα να επιστρεψουμε στο σπιτι και να ξεκουραστουμε. Ηταν το πρωτο βραδυ από το Σαββατοκυριακο μας, αρα χρειαζομουν υπνο οσο ποτέ, όπως και ο μικρος μου, που είχε δωσει ρεστα ολη την ημερα. Του εκανα το μπανακι του, ηπιε το γαλα του και κοιμηθηκε. Του εβαλα πανα, ωστε να αποφυγω να του φυγει το πιπι στον υπνο του και λερωσει το στρωμα. Και ξαπλωσα κ εγω επειτα απο λιγο, σαν να ηξερα τι με περιμενε ολη τη νυχτα.

Κατα τις 2 μετα τα μεσανυχτα ακουω απο το intercom λιγη γκρινια, λιγο "μαμά", και παω στο δωματιο του. "Μαμά, θελω πιπί". Χαμογελασα. Δε το εχει ξανακανει ποτέ μεσα στη νυχτα να ζητησει να παει στην τουαλετα. Ενταξει, σκεφτηκα, λογικο ειναι, το παιδι μου εχε συνηθισει να πηγαινει πλεον στην τουαλετα, ετυχε. Πηγαμε, τον βοηθησα, ξανακοιμηθηκε. Στις 3.30 με ξαναφωναξε για τον ιδιο λογο. Πηγαμε, τον βοηθησα, ξανακοιμηθηκε. Στις 6 το πρωι το ιδιο. Υπενθυμιζω, φορουσε πανα. Ολη την ημερα που δεν φορουσε πανα, τα εκανε πανω του.

Τη νυχτα αποφασισε να μου τη σπασει. Τελος. Αυτο ηταν. Δεν ξερω τον λογο, αλλωστε δεν τον ειχα μαλωσει καθολου, για να μου το κραταει. Εγω, απλώς, τον αλλαζα συνεχεια. Kαι εκεινος, πολύ απλά και χαλαρά, ηθελε να μου τη σπασει. Δεν εξηγειται αλλιως.

Ποιος ειπε, λοιπον, οτι τα μικρα παιδια ειναι αγνά και αγνοουν τον τροπο να σε ξεκανουν μεσα σε λιγες ωρες? Ε? Ποιος?