..."Never give up, 
It's such a wonderful life"...

Είναι το πρώτο τραγούδι, που άκουσα σήμερα το πρωί. Ξέρετε, κάποιες στιγμές, όχι πάντα, αλλά κάποιες ημέρες, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι το τραγούδι, που θα ακούσω πρώτο στο ραδιόφωνο, θα είναι καταλυτικό, θα είναι μήνυμα ή οιωνός. Και μάλιστα, βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία και ίσως έχω και μίνι άγχος ή ίσως και να αυθυποβάλλομαι. Δεν ξέρω σήμερα τι από όλα μου προκάλεσα. Είχα, τελικά, θετικό οιωνό. "Μην τα παρατάς, είναι τόσο υπέροχη αυτή η ζωή"...

Έχω ξυπνήσει όμορφα, με εκείνον, βέβαια, τον άχαρο ήχο από ξυπνητήρι, που έπαιξε κάτι μεταξύ house με beatάκι, ίσως λίγο λιγότερο γλυκούλι από αυτό, που θα ήθελαν να πρωτοακούσουν τα αυτάκια μου, αλλά αυτό δε θα άλλαζε ότι ξύπνησα ήρεμη, χαλαρή, τυχερή και ευγνώμων, μόλις άνοιξα τα μάτια μου και - το σημαντικότερο- συνεχίστηκε και συνεχίζεται και μέσα στην ημέρα. Άλλωστε, αλήθεια τώρα, έχει κανένας παραπάνω δύναμη από εμένα, για να με ενισχύει με θετική αύρα, να με κάνει να αισθάνομαι ήρεμη, δυνατή και απλά χαμογελαστή...; Ορισμένοι θα πείτε, σαφώς και έχει παραπάνω δύναμη κάποιος ή κάτι, που μπορεί να σε χαλάσει πρωί-πρωί και είναι απρόβλεπτο. Εγώ θα πω όχι, δεν έχει... Δηλαδή κάτι σα να νιώθω ότι προσελκύω το καλό, το θετικό, το χαμογελαστό. Ακόμα και αν εκείνο έρθει ως κακομούτσουνο, αναποδιάρικο, στριμμένο και δυσοίωνο, εγώ θα το προσπεράσω, θα... του κλεισω το μάτι και θα το αγνοήσω, αφήνοντάς το πίσω.

Ακόμα και αν χρειαστεί να διαχειριστώ όχι πολύ ευχάριστες συγκυρίες, τις ολοκληρώνω όπως τους πρέπει, όπως τους ...αξίζει, τους δίνω μία και τις αποδυναμώνω. Και πάω, φεύγω, ενισχύω την Εύη μου με απλή, ήρεμη δυναμη και πάμε παρακάτω. Ε, και όταν αυτό γίνει λίγο συνήθεια ως αντιμετώπιση των πραγμάτων, ο οργανισμός, το μυαλό, η διάθεση και η αύρα μου το μαθαίνουν ως δεδομένη κατάσταση, ως τη μόνη φυσιολογική αντίδραση του εαυτού μου και δύσκολα μετακινούνται από αυτό το μοτίβο. 

Είχα και μια παραπάνω τυχερή συγκυρία σήμερα: λόγω υποχρέωσης, χρειάστηκε να βρεθώ νωρίς το πρωί δίπλα στη θάλασσα. Με υπέροχο ηλιο, με πολλή κίνηση στους δρόμους, με ελάχιστη ψυχρούλα, βρέθηκα ως εκ θαύματος και νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα της συνάντησής μου, στα νότια-πρέπει να έχει ξανασυμβεί συνολικά άλλες τρεις φορές στη ζωή μου να φθάσω κάπου νωρίτερα απο την προγραμματισμένη ωρα...

Άρα ήταν εύκολο να σκεφθώ τι να κάνω: ό,τι θα έκανε και ένας τουρίστας από τα βουνά, που έφτανε στη θάλασσα: πήρα καφέ στα χέρια, ένα σοκολατένιο κρουασάν και περίμενα να περάσει η ώρα απολύτως κοντά στη θάλασσα. Μου είχε λείψει. 10 λεπτά χρειάστηκα. Έβρεξα τα χέρια μου με το θαλασσινό νερό, προσφιλή μου συνήθεια από μικρό κοριτσάκι-σα να νιώθω τυχερή και ευλογημένη όταν την αγγίζω-πήρα δυο βαθιές ανάσες και ανέβηκα προς τα πάνω, να πάρω ξανα ΙΧ, να φύγω για τη συνάντηση στο γραφείο. Έφθασα. Και άκουσα κάτι αυθόρμητο από ευγενείς και όμορφους ανθρώπους:

"Δειχνεις αυθεντικά χαμογελαστή, ήρεμη και δυνατή. Σου πηγαίνουν, πραγματικά, όλα καλά;;;"

"Χμ... Ναι, όχι, δεν ξέρω πώς μου πηγαίνουν όλα. Ξέρω πώς τα πηγαίνω εγώ. Και εγώ δεν αφήνω πολλά περιθώρια να πάνε κάπως αλλιώς. Και επιλέγω να εξελίσσονται όλα όπως θέλω. Γιατί αξίζω τα καλύτερα στη ζωή. Και επιτρέπω τώρα με αγάπη στον εαυτό μου να τα δεχθεί..."

Όπως τα αξίζεις και εσύ, που διαβάζεις αυτές τις λέξεις.

Don't let miss even one of your smiles... 



Και το μουσικό κομμάτι-αφορμή...
https://www.youtube.com/watch?v=1TB1x67Do5U