Δε φτάνουν μόνο οι... οδηγίες χρήσης, θέλει και ψυχή

• Ο διάσημος διευθυντής του σχολείο Σαμμερχιλ στην Αγγλια Α.Σ. Νηλ, έλαβε εκατοντάδες γράμματα από γονείς, που του ζητούσαν συμβουλές γύρω από ειδικά θέματα της ανατροφής των παιδιών. Ο τίτλος του βιβλίου "ελευθερία όχι αναρχία!" συνοψίζει τη σαμμερχιλιανή φιλοσοφία του Νηλ:

Μαμά: Ο γιός μου, αν και είναι χαριτωμενος και ευγενικός, περνάει τις μέρες του μπροστά στην τηλεόραση. Δε θέλει να διαβάσει τίποτα. Τι μπορώ να κάνω;

Νηλ: Κυρία μου, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε προς τα πίσω. Η τηλεοραση ανήκει στην εποχή μας και πρεπει να τη δεχτούμε. Αν περναει τη μερα του καθισμένο σε ενα θρανίο, μελετώντας κατι που δεν τον ενδιαφερει, θα συνεχίσει τη ιδια στάση και στο σπίτι και θα κάθεται παθητικά μπροστα στην τηλεόραση, που θα του προσφέρει εναν φανταστικό κόσμο.

Ο μικρός ξεφεύγει από την πραγματικότητα και είναι πιο εύκολο να ξεφύγει, παρατηρώντας μια οθόνη, παρά διαβάζοντας ένα βιβλίο. Αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα, γιατί δεν μπορείτε να υποχρεώσετε ενα παιδί να διαβάσεί η να χρησιμοποποίησει τα χέρια του, για να κατασκευάσει διαφορα πράγματα.

Μου λέτε οτι ο γιος σας δεν διαβάζει. Αναρωτιέμαι αν αυτο εχει μεγαλη σημασία. (…) Μην ενοχλείτε τον γιο σας, επαναλαμβάνοντάς του: "Κλείσε αυτη την τηλεόραση και πάρε ένα βιβλιο". Αυτο θα μπορούσε να κανει τον "χαριτωμένο και ευγενικό" γιο σας, αντιδραστικό και επαναστάτη.
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ελευθερία, όχι αναρχία!" του Α. Σ. Νηλ - Εκδ. Μπουκουμάνης 1975).

• Πόσες ώρες επιτρέπεται να παρακολουθεί το παιδί τηλεόραση; Πόσες φορές την εβδομάδα;

Η απάντηση είναι μια, ρητή, ξεκάθαρη και απλή. (…) ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ - ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΟΥΤΕ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. Οχι, ακόμα και στις υοτιθέμενες "καλές" παιδικές εκπομπές, όχι τουλάχιστον για τα παιδιά από την προσχολική ηλικία μέχρι την Εκτη Δημοτικού. Διότι, ακόμα και αν πραγματικά το παιδί μπορεί να μάθει κάτι από κάποιες (ελάχιστες) τηλεοπτικές εκπομπές, τό κόστος είναι μεγάλο, αφού εθίζεται στον χειρισμό του τηλεκοντρόλ. Και η επίδραση της τηλέορασης στην ανάπτυξη του εγκεφάλου είναι διαπιστωμένα αρνητική. Πρόκειται για μια παθητική και αντικοινωνική δραστηριότητα, που, σύμφωνα με την Αμερικανική Ιατρική Ενωση, αλλά και πολλούς αλλους φορείς και διακεκριμένους παιδιάτρους, παρεμποδίζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου και μπορεί ενδεχομένως να δημιουργήσει προβλήματα στην ομιλία και τη συγκέντρωση. Και εδώ υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό: Η ικανότητα του παιδιού να συγκεντρώνεται είναι η βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθεί η σχολική του αποτυχία. Και η τηλεόραση, με τη γρήγορη εναλλαγή των εικόνων και τον βομβαρδισμό με μηνύματα χαμηλής κατά κανόνα παιδαγωγικής αξίας, επιδρά αρνητικά στην ανάπτυξη αυτής ακριβώς της ικανότητας.
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Δώσε του μία να πάει ψηλα" της Ουρανίας Τουτουντζή - Εκδ. Διόπτρα 2012).

Μάλιστα… Και τώρα…; Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το φλέγον θέμα "τι να κανω, που θέλει να παρακολουθεί τηλεόραση;"

Δύο βιβλία απο τα εκατοντάδες, που έχουν γραφτεί για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες, μηπως και καταφέρουν να βρουν το manual, για να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να τα κάνουν ψυχικά υγιείς ενήλικες, με τα λιγότερα δυνατά συμπλέγματα, και, συγχρόνως, χωρίς να αγκομαχούν στην καθημερινότητα μαζί τους.

Ξέρετε, είναι αυτός ο ευσεβής και κρυφός πόθος των γονέων να μεγαλώνουν ένα αγγελούδι, που: τρώει κανονικά το σπιτικό φαγητό, πηγαίνει για ύπνο όταν του πει η μαμά, μαζεύει τα παιχνίδια του μόλις ολοκληρώσει το playtime, δεν αντιδρά σε υποδείξεις, δεν έχει υποχθόνιες σκέψεις για το μικρότερο αδερφάκι του, πλένει τα χέρια του, για να μην κολλήσει μικρόβια, πίνει τα φάρμακά του, μπας και σταματήσει ο βήχας, δεν διακόπτει τους μεγάλους, οταν μιλάνε, είναι πάντα στην ώρα του στις υποχρεώσεις σας… Και όλα αυτά, ενω, συγχρόνως, δε μεγαλώνει καταπιεσμένα, δεν γινεται βουτυρομπεμπές, δεν θα γίνει ατίθασος 40αρης, που θα βγάλει στα …απότρυγα όλες τις περιπέτειες που δεν βίωσε στην ώρα τους, θα μεγαλώσει με όλα τα συναισθήματα, που χρειάζονται και αξίζουν σε ενα παιδί. Αλλά δε θα τους ζαλίζει και παρα - πολύ! Δηλαδή, ολα δικά τους τα θέλουν οι γονείς! Πραγμα αδύνατο, αφελές και ουτοπικό! Και διαβάζουν, και σημειώνουν με μολύβι τα σημαντικότερα σημεία σαν να δίνουν πάλι Πανελλήνιες, και ανταλλάσσουν βιβλιογραφία με άλλους γονείς από τον παιδικό σταθμό και .. πάλι τίποτα. Δείχνουν αδύναμοι μπροστά στο θηρίο, που λεγεται "παιδί"!

Τι να κάνουν, λοιπόν; Μάλλον τίποτα πιο μεγαλειώδες από ό,τι ήδη κάνουν. Να τα μεγαλώνουν με όση περισσότερη αγάπη έχουν μέσα τους και να τους το δείχνουν συνέχεια, να τους το λένε συνέχεια, να τους το φωνάζουν με φωνή, που θα …ραγίζει κρύσταλλα απο την τόση αγαπη. Και όσον αφορά τις τεχνικές διαπαιδαγώγησης, να θυμάστε οτι, από τη στιγμή, που βρίσκεστε στη διαδικασία να μελετάτε για να γινετε καλυτεροι γονείς για εκείνα, τα παιδιά σας θα το νιώσουν και θα κάνουν αργά ή γρήγορα βίωμά τους καθετί, που εσείς πιστεύετε στ'αλήθεια ότι είναι το καλύτερο για αυτά…

Πηγή: antenna.gr/blogs