Πώς να κόψετε την πιπίλα

Κατά κοινή ομολογία η πιπίλα ουσιαστικά δεν προσφέρει τίποτα σε ένα παιδί. Τι εννοώ: ότι ένα παιδί που δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ πιπίλα, δεν θα μεγαλώσει με κάποιο πρόβλημα η με κάποια έλλειψη.

Σε όλη τη φάση της ανατροφής της κόρης μου προσπαθούσα να κρατάω ισορροπίες. Και από ότι βλέπω μέχρι σήμερα αυτό ήταν και είναι για καλό. Δεν είναι λοιπόν κακό να δώσεις πιπίλα στο παιδί σου, κακό είναι να το ξεχνάς με την πιπίλα στο στόμα για πολλές ώρες και αυτό να τραβήξει πολύ καιρό. Η εξάρτηση πλέον θα είναι μεγάλη και θα είναι πολύ πιο δύσκολο να κοπεί.

Ο κόσμος της πιπίλας είναι μονότονος για ένα παιδί και του στερεί πολύ από την επικοινωνία του αλλά και την εκφραστικότητα του. Χώρια τα άλλα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει σε ένα παιδί άλλα για αυτά θα σας μιλήσει καλύτερα κάποιος ποιο ειδικός.

Στο βιβλίο μου υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ενότητα για το πώς κόψαμε εμείς την πιπίλα και θα σας την παραθέσω ελπίζοντας να σας βοηθήσει να το χειριστείτε και εσείς μα τον πιο σωστό τρόπο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Μπαμπά, μεγάλωσέ με»)

Πιπίλα

Η πιπίλα είναι ένα καλό εργαλείο για πολλές στιγμές, ησυχάζει τα μωρά, τα νανουρίζει και γενικότερα τα απασχολεί έτσι ώστε να μην γκρινιάζουν αλλά και για να κοιμούνται πιο εύκολα. Είχα πάντα στο νου μου όποτε καταλάβαινα πως δεν την χρειάζεται να την εξαφανίζω και να αποσπώ την προσοχή της με άλλα πράγματα.

Προσέξτε, πολλές φορές από μόνα τους καταργούν την πιπίλα, αλλά έχω δει και περιπτώσεις 7 χρονών παιδιά να έχουν πιπίλα! Αιτίες μπορεί να υπάρχουν πολλές αλλά και περίπλοκες. 

Εκτός του ότι προσπαθούσαμε να έχει την πιπίλα όσο γίνεται λιγότερο, είχαμε αρχίσει να την προετοιμάζουμε λέγοντας της ότι τώρα πια είναι ένα μεγάλο κορίτσι και πως δεν έχει ανάγκη την πιπίλα. Επίσης. κάθε φορά που έλεγε κάποια λέξη φορώντας πιπίλα της έλεγα πως δεν καταλαβαίνω τι μου λέει λόγω της πιπίλας, όλα αυτά πολύ χαλαρά και χωρίς καμιά πίεση.

Βέβαια το να λες σε ένα νήπιο ότι είναι μεγάλο για κάποιες συνήθειες όπως η πιπίλα μπορεί να σου γυρίσει και μπούμερανγκ! Θυμάμαι κάποια στιγμή που πολύ νωρίς κάπου στους 24 μήνες μου ζήτησε τσίχλα, της είπα πως τώρα δεν κάνει και πως όταν μεγαλώσει λίγο ακόμη ,θα μπορεί να μασήσει μια τσίχλα. Η απάντηση της ήταν « μα είμαι μεγάλη» και πώς να μην νομίζει ότι είναι αφού τις το έχουμε πει εμείς! Δεν τα ξεγελάς με τίποτα. Συνεχίζω να πιστεύω πως τη σημερινή εποχή τα παιδιά γεννιούνται πιο έξυπνα από ότι γεννηθήκαμε εμείς, είναι πολλές οι φορές που τη βλέπω να κάνει ή να λέει πράγματα που δεν τις έχει δείξει η πει κανείς. Είναι σαν να γεννιούνται με κάποιες πληροφορίες ήδη καταγεγραμμένες μέσα τους. (Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία για τα λεγόμενα «κρυσταλλάκια» που μπορείτε να ψάξετε για να ενημερωθείτε τι σημαίνει.)

Κάποια στιγμή, λοιπόν, εκεί γύρω στα 2 χρόνια θα πρέπει να αποδεσμευτεί ένα παιδί από την πιπίλα. Είναι τόσο εύκολο αλλά και τόσο δύσκολο μαζί, και γενικά όταν το αποφασίσετε πρέπει να το κρατήσετε και όχι με την πρώτη γκρίνια να επαναφέρετε και τις 5 πιπίλες στο σπίτι.

Ουσιαστικά δεν προσφέρει κάτι στο παιδί, περισσότερο προσφέρει σε όλους εμάς παρά στο ίδιο. Αν τη χρησιμοποιεί πάρα πολύ θα αργήσει να μιλήσει, γιατί πολύ απλά δεν θα μιλά πάρα πολύ και έτσι δεν θα εξασκεί αρκετά την ομιλία του. Θα κάνει λιγότερη προσπάθεια αφού θα έχει συνεχώς κάτι στο στόμα του.

Πώς να κόψεις όμως κάτι από ένα παιδί που του δίνει, φαινομενικά τουλάχιστον τόση ευχαρίστηση;

Η γυναίκα μου είχε μια πολύ ωραία ιδέα όταν αποφασίσαμε να την κόψουμε οριστικά, είχαμε όμως κάνει την προεργασία μας (δεν ξυπνήσαμε ένα ωραίο πρωί και είπαμε «πιπίλα τέλος»). Της είπαμε ότι ήρθε η καλή νεράιδα και πήρε όλες τις πιπίλες από το σπίτι για να τις δώσει στα μωράκια που γεννήθηκαν τώρα και πως τις χρειάζονται πολύ και είναι στεναχωρημένα που δεν έχουν πιπίλες και πως τώρα θα χαρούν πολύ με το δώρο της.

Το πρώτο μεσημέρι χωρίς πιπίλα ήταν από τα χειρότερα μεσημέρια που έχω περάσει με την κόρη μου/ Ήμουν και μόνος μου και ομολογώ πως ένιωθα πως υπέφερε πραγματικά χωρίς την πιπίλα, σαν εξαρτημένος που αποζητά τη δόση του, με την μόνη διαφορά ότι αυτό κράτησε 15 λεπτά, πολύ έντονο ναι αλλά 15 λεπτά, και σας ομολογώ πως 1 λεπτό πριν σταματήσει είχα την πιπίλα στο χέρι και ετοιμαζόμουν να της τη δώσω. Σε κανέναν γονιό δεν αρέσει να βλέπει το παιδί του να υποφέρει, απλά πρέπει να έχει την ικανότητα και το σθένος να κρίνει σωστά για το τι πρέπει να κάνει και το πότε πρέπει να το κάνει! Από εκεί και πέρα είμαι σίγουρος πως βοήθησε πολύ και η ιδέα της μαμάς με την καλή νεράιδα που μάζεψε όλες τις πιπίλες για να τις δώσει στα πολύ μικρά μωράκια που γεννιόνταν τώρα…

Ξαναγκρίνιαξε πολύ λιγότερο για 2-3 βραδιές και αυτό ήταν… πιπίλα τέλος! Μια δύο φορές με ρώτησε αν η καλή νεράιδα έδωσε την πιπίλα της στα μωράκια και τη διαβεβαίωσα πως το έκανε και πως την ευχαριστεί πολύ για το καταπληκτικό δώρο της.

Χρειάζεται λοιπόν οργάνωση και αποφασιστικότητα, δεν μπορεί να θέλεις ας πούμε να την κόψεις από το παιδί σου και μέσα στο σπίτι να κυκλοφορούν 10 πιπίλες τις οποίες βλέπει συνεχώς μπροστά του. Τις εξαφανίζεις και μάλιστα ακόμη καλύτερα τις ρίχνεις στην ανακύκλωση για να μην υποκύψεις σε μια δύσκολη στιγμή.

Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πως όταν έχει μεγαλώσει ένα παιδί και είναι γύρω στα 2 είναι σαν να το φιμώνεις βάζοντας του συνεχώς πιπίλα. Μπορεί να την αποδέχεται αλλά του στερείται η δυνατότητα να εκφραστεί με λέξεις, κάτι που όμως έχει τόσο ανάγκη σε αυτή τη φάση. Αντί λοιπόν να επικοινωνεί συνεχώς και καλύτερα μαζί σας κλείνεται σε αυτό το μονότονο κόσμο τις πιπίλας…

Ακόμη ακούω στα αυτιά μου τον ήχο της πιπίλας, τη λεγόμενη "ορθοπεταλιά" και πραγματικά θα ήθελα τόσο να τον ξανακούσω. Ειδικά όταν είχε κοιμηθεί και η πιπίλα συνέχιζε να δουλεύει ήταν κάτι το μοναδικό. Μέσα στη νύχτα το μόνο πράγμα που ακουγόταν να είναι αυτό. Είναι από τους πιο γλυκούς ήχους που μου άφησε η πρώτη φάση της ανατροφής της κόρης μου!)

Ραντεβού την άλλη εβδομάδα. Στο μεταξύ περιμένα τα σχόλιά σας και τις δικές σας ιστορίες με πιπίλες!