Ποιο είναι το ζητούμενο όλων μας; Η ΕΥΤΥΧΙΑ. Η ευτυχία, όπως ο κάθε ένας από εμάς την εννοεί. Όμως ξέρουμε από πού ξεκινά; Τι την «μπλοκάρει»; Τα πώς και τα γιατί;

Διότι ενώ βάζουμε κάτω τη λογική μας και δημιουργούμε μια πορεία, μια στρατηγική, τα πράγματα κάπου στραβώνουν. Ή μένει κάτι ανεκπλήρωτο, κάτι λείπει. Αλλά τι;

Ας πάμε πίσω στο χρόνο τότε που ήμασταν παιδιά και αγαπούσαμε και αποδεχόμασταν τον εαυτό μας. Τότε που στον κόσμο μας δεν υπήρχε σύγκριση, απόρριψη, ανάγκη για αποδοχή, τότε που νιώθαμε ότι είμαστε τέλειοι άνθρωποι.

Τι άλλαξε από τότε;

Η σχέση μας με τον εαυτό μας. Τα κριτήριά μας. Τα οποία δημιουργήθηκαν από εξωτερικές πηγές. Από τους άλλους δηλαδή. Έτσι χάσαμε την αυτοεκτίμησή μας και την αγάπη για εμάς.

Όμως, όσο πιο πολύ αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, όσο πιο πολύ τον αγαπάμε, τόσο βελτιώνεται η υγεία μας, η όψη μας, η ψυχολογία μας.

Η συναισθηματική μας ζωή, και επομένως η ελευθερία και η ευτυχία μας, καθορίζονται από τα συναισθήματα, τις πεποιθήσεις και τις ανάγκες που δημιουργούνται από τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας και τους προγραμματισμούς της. Αυτό το μέρος του υποσυνειδήτου μας, το οποίο ακόμη αισθάνεται, σκέφτεται και συμπεριφέρεται με τους τρόπους που έμαθε σαν παιδί, μπορούμε να το ονομάσουμε «το εσωτερικό παιδί».

Έχουμε γίνει...διχασμένες προσωπικότητες που λειτουργούν με δύο τρόπους σκέψης. Ο ένας είναι λογικός, ενώ ο άλλος αντιλαμβάνεται ακόμη τη ζωή με τα μάτια του παιδιού που ήμασταν κάποτε. Ενώ η μία υποπροσωπικότητα γνωρίζει ότι, σύμφωνα με τη λογική, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε ή να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας, η άλλη συνεχίζει να βιώνει άγχος, φόβο, ενοχή και αυτοαμφισβήτηση.

Γνωρίζουμε ότι έχουμε την ικανότητα να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, κι όμως ένα μέρος του εαυτού μας εξακολουθεί να βιώνει φόβο, πόνο, ζήλια και θυμό.

Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ελεύθερα την πραγματικότητα που επιθυμούμε, όσο είμαστε υποχείρια αυτού του υποσυνείδητου παιδικού προγραμματισμού που περιορίζει την αντίληψή μας για τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή.

Υπάρχει λύση; Υπάρχει. Η σύνδεσή μας με το μέσα μας παιδί. Η αντικατάσταση των λανθασμένων πεποιθήσεων που μας οδηγούν στον ετεροπροσδιορισμό. Όταν, δηλαδή, εστιάζουμε την προσοχή μας σε εξωτερικούς παράγοντες και όχι στην εσωτερική μας φωνή, σε αυτό που αποκαλούμε ένστικτο.

Ένας εύκολος τρόπος για να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας είναι να επαναλαμβάνουμε κάθε πρωί εμπρός από τον καθρέφτη την ακόλουθη δήλωση:

«Εαυτέ μου σε αγαπώ και σε αποδέχομαι βαθιά και ειλικρινά. Σε αγαπώ και σε αποδέχομαι όπως είσαι. Είσαι τέλειος!

*Στις 21 & 22 Απριλίου στην Αμάλθεια γίνεται το σεμινάριο “Το Παιδικό Τραύμα Μια ιστορία με Happy End”.

Βίκυ Τσουλουχοπούλου Λίγγρη
Σύμβουλος NLP
Κέντρο Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού ΑΜΑΛΘΕΙΑ
www.amaltheia.eu
Τηλ. 210 33 15 904 & 6944301959