Είναι σαφές ότι η ψυχοσύνθεση των μπαμπάδων είναι τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη των συντρόφων τους, σε ό,τι αφορά τον ερχομό του παιδιού τους στον κόσμο. Πάμε να δούμε πώς βιώνει ψυχολογικά ένας νέος μπαμπάς το μεγάλο αυτό γεγονός:

• Το πρώτο συναίσθημα έχει να κάνει με το φόβο του αγνώστου, ο οποίος είναι πιο έντονος σε σχέση με τη σύντροφό του. Διερωτάται αν θα μπορεί πάντα να στηρίζει οικονομικά την οικογένειά του και αν θα είναι καλός πατέρας για το παιδί του.

• Συνήθως αγχώνεται πολύ περισσότερο από τη σύντροφό του, ακόμα και για το παραμικρό ζήτημα που αφορά το παιδί. Ακόμα και όταν κλαίει, στο μυαλό του περνούν οι πιο μαύρες σκέψεις. Με τη βοήθεια και τη στήριξη της συντρόφου του αρχίζει σταδιακά να βλέπει τα πράγματα σε πιο ρεαλιστική βάση και να τα αντιμετωπίζει ψυχολογικά αναλόγως.

• Από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για το παιδί του και να βοηθήσει τη σύντροφό του σε οτιδήποτε αφορά τη φροντίδα του παιδιού. Θέλει να προσφέρει και ταυτόχρονα να μάθει ό,τι μπορεί περισσότερο για να μη λείψει τίποτα στο μικρό του και να ξεκουράζει κατά το δυνατόν τη γυναίκα της ζωής του.

• Από την άλλη μεριά βέβαια, έχει ανάγκη να νιώθει ότι και η δική του συνεισφορά στην ανατροφή του παιδιού είναι σημαντική, ακόμα και αν κάποια πράγματα δεν τα κάνει σωστά λόγω έλλειψης εμπειρίας. Σε διαφορετική περίπτωση, θα αισθάνεται ότι έχει δευτερεύοντα ρόλο στο σπίτι και θα απογοητευθεί.

• Σε ορισμένους μπαμπάδες ενδέχεται να κακοφανεί ότι πλέον το ενδιαφέρον των συντρόφων τους μετατοπίστηκε από αυτούς, στο παιδί. Μέσα τους ξέρουν ότι είναι λογικό και φυσιολογικό, όμως είχαν μάθει αλλιώς και χρειάζονται χρόνο να αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα.